Definiując termin rolnictwa regeneratywnego tak naprawdę definiujemy dobro naszych gleb. Jednym z jego głównych założeń jest odtworzenie i utrzymanie potencjału plonotwórczego gleby, która jest naturalnym pochłaniaczem CO2. Chodzi zatem o poprawę jakości biologicznej gleby i maksymalizację substancji organicznej w niej zawartej. Regeneratywny model gospodarowania charakteryzuje się ujemnym śladem węglowym. Integralnym elementem rolnictwa regeneratywnego są praktyki charakterystyczne dla tzw. rolnictwa węglowego, którego głównym celem jest stricte redukcja i wychwytywanie szkodliwego dwutlenku węgla z atmosfery i wiązanie go w glebie.

Można zatem powiedzieć, że rolnictwo węglowe jest poniekąd podzbiorem rolnictwa regeneratywnego, a obydwa modele pełnią ważną rolę w ogólnym systemie ograniczania emisji. Te dwa modele się przenikają – bez praktyk rolnictwa regeneratywnego nie będzie rolnictwa węglowego. Różnica leży w kontekście głównego celu jaki stawia sobie producent rolny.

Usuwanie dwutlenku węgla z atmosfery jest jednym z priorytetów unijnej polityki klimatycznej. Jej celem, na który zgodziły się wszystkie państwa członkowskie, jest redukcja wartości ekwiwalentu CO2 o 310 mln ton w porównaniu do roku 1990. Do unijnego systemu ograniczania emisji i zarządzania ilością dwutlenku węgla w atmosferze zostali wpisani również rolnicy, którzy stosując praktyki rolnictwa regeneratywnego oraz węglowego mogą w znacznym stopniu przyczynić się do realizacji celów środowiskowych UE.