W nieodległej przyszłości problemy ludzi starych i przewlekle chorych, dotkną mocno wszystkie kraje UE, gdzie obszary wiejskie to ok. 77% ich powierzchni, zamieszkanej przez połowę ludności Unii Europejskiej. 

Dostępność do usług medycznych na polskich wsiach jest 2-2,5 razy gorsza niż w miastach.

Jak działać w obliczu tych narastających wyzwań?

Odpowiedzi szukano w niedawno zakończonym projekcie: Dać to, czego naprawdę potrzeba. Innowacyjny model profesjonalnej opieki domowej nad osobami zależnymi, nieuleczalnie i przewlekle chorymi oraz wsparcia ich opiekunów na terenach wiejskich.

Celem projektu było zbadanie nowatorskiego podejścia do zapewnienia długoterminowej opieki dla osób starszych, zależnych, oraz przewlekle i nieuleczalnie chorych, szczególnie na trudnych terenach wiejskich, które są silnie dotknięte procesami depopulacji i szybkiego starzenia się społeczeństwa.

Wyniki kilkuletnich badań przedstawiono w książce autorstwa Sylwii Michalskiej, Dominiki Zwęglińskiej-Gałeckiej i Marii Halamskiej. Książce, w której silnie wybrzmiewa myśl wstępu — Dla każdego ze społeczeństw człowiek stary, chory, cierpiący, umierający stanowił wyzwanie. Miarą postępu cywilizacyjnego jest nie tylko rozwój technologii, ale sposób, w jaki społeczeństwo stawia czoła temu właśnie wyzwaniu i jak traktuje swoich najsłabszych obywateli.

Publikacja [PDF]

Liderem projektu była Fundacja Hospicjum Proroka Eliasza, z dziesięcioletnim doświadczeniem w świadczeniu usług hospicyjnych na terenie pięciu gmin wschodniego Podlasia.

Organizacje zaangażowane w projekt, postawiły przed sobą zadanie stworzenia efektywnie funkcjonującego systemu opieki, opartego na założeniu, że dostęp do opieki hospicjum domowego powinien być zapewniony każdej osobie potrzebującej, niezależnie od rodzaju choroby.

Aby do tego doszło konieczne było:

• stworzenie dla takiego hospicjum interdyscyplinarnego zespołu złożonego z lekarzy, pielęgniarek, fizjoterapeutów, opiekunek, dietetyka i psychologa. Zespołu pozwalającego w jak największym możliwym stopniu opierać się na dostępnych lokalnie zasobach, z ofertą usług szytych na miarę, dostosowanych do potrzeby konkretnego pacjenta.
• Zbudowanie sieci współpracy. Zapewnienie wsparcia lokalnych instytucji i organizacji formalnych i nieformalnych.
• Utworzenie stanowiska Koordynatora Opieki Osób Zależnych (KOOZ). Jego zadaniem było identyfikowanie potrzeb podopiecznych Hospicjum oraz wsparcie ich rodzin, a następnie występowanie w ich imieniu do odpowiednich instytucji sieci o zapewnienie im pomocy.

Przystępując do innowacji, jesteśmy głosem około 50% mieszkańców naszego regionu i prawie 40% (39,8%) ludności Polski. — przeczytamy na stronie lidera projektu. Co więc mówią nam 3-letnie badania? Jak i jaką opieką objąć, tak dużą, ciągle rosnącą grupę starszych mieszkańców wsi?

Po odpowiedzi, zapraszamy do lektury!

---

Liderem Projektu jest Fundacja Hospicjum Proroka Eliasza, a partnerami: Regionalny Ośrodek Polityki Społecznej (ROPS) w Białymstoku, Ośrodek Wspierania Organizacji Pozarządowych (OWOP) w Białymstoku oraz Instytut Rozwoju Wsi i Rolnictwa Polskiej Akademii Nauk (IRWiR PAN) w Warszawie, który jest odpowiedzialny za badania naukowe w Projekcie.

Źródła: 

• Publikacja
• Strona Hospicjum